روز هشتم جشنواره کن - CANNES DAY 8: FESTIVAL VETERANS -

روز هشتم جشنواره کن - CANNES DAY 8: FESTIVAL VETERANS -
آنی راویر 71 ساله و همسرش آلن 73 ساله از آموزش ملی بازنشسته شده اند و 33 سال به جشنواره فیلم وفادار بوده اند. در بقیه سال ، این زوج بیش فعال در فیلم های بین المللی فیلمبرداری شده در نیس ظاهر می شوند. مصاحبه با آنی ، که خاطراتش ، به هر حال ، خاطرات ژیل ژاکوب ارزش دارد.
 
چه مدت است که جشنواره را انجام می دهید؟
از سال 1982 ، 33 سال گذشته است. در آن زمان من مدیر مدرسه در کن بودم. سال اول ، دانشجویانم را با اعتبار سنجی سینفیل همراهی کردم. از آن زمان ، من هر ساله جشنواره را با شوهرم انجام می دهم. ما یک استراتژی کاملاً ثابت داریم. ما هر روز صبح خیلی زود حدود ساعت 6.30 صبح از نیس می رسیدیم. شوهرم در حالی که بدنبال پارکینگ رایگان بود به من اجازه داد با کرویزت بروم. در این مدت ، برای گرفتن اولین دعوتنامه که بسیار مهم است ، می رفتم جلوی هتل مجلسی. این امکان را برای ورود به کاخ و امکان جمع آوری دعوت نامه های دیگر فراهم کرد. از آنجا که من روانکاو نیز هستم ، از مهارتهای خود برای بدست آوردن برخی از آنها استفاده کردم. در عوض ، شوهر من قصد داشت از آنها در مورد زنان ، من از مردان بپرسد. این یک مسیر مانع است ، اما ما هنوز هم توانستیم حداکثر شش فیلم در روز ببینیم.
 
از پله ها بالا می روید؟
بله ، گرچه لزوماً فقط برای بالا رفتن از پله ها به دنبال دعوت نبودیم. بیش از همه ما می خواستیم فیلم های خوبی ببینیم. از آنجایی که دیگر نمی توانستیم به نیس برگردیم و در طول روز با لباس های خیابانی بودیم ، به دلیل گرمای کن ، عرق کرده در ماشین عوض می شدیم. ما تمام جلوه های bling bling را در آنجا گذاشتیم. سینما هنر ساخت است. اگر من ستاره نبودم ، حداقل صحت داشتم! (می خندد)
 
آیا خاطره خوبی از جشنواره دارید؟
وقتی داشتم از پله ها بالا می رفتم اتفاقی برای من افتاد. صندل من شکست و خودم را در دو ارتفاع یافتم. کفشهایم را در آوردم و با پابرهنه ای که نزدیک پاهایم گذاشتم بالا رفتم. مأموران امنیتی چیزی ندیدند و من بدون مشکل از آنجا رد شدم.
 
آیا افراد مشهوری هستند که شما را مشخص کرده باشند؟
یک بار با ادی بارکلی برخورد کردیم. او آنقدر مست بود که به دو زن برای نگه داشتن او احتیاج داشت ، خوب ، دو زیبایی مجسمه. او حتی نمی توانست سوار ماشینش شود. در غیر این صورت ، من خودم را چندین بار در کنار نویسنده گابریل گارسیا مارکز دیدم. در سال 1982 ، او عضو هیئت منصفه بود.
 
در خارج از جشنواره ، شما در فیلم هستید. چطور شروع کردی؟
وقتی بازنشسته شدیم ، فکر کردیم که می تواند سرگرم کننده باشد. ما آگهی تبلیغاتی را در Nice Matin خواندیم: استودیوهای Victorine به دنبال افراد اضافی بودند که بلد بودند پارو بزنند. ما فقط یک بار کایاک کرده بودیم ، اما باز هم رفتیم. ما خود را در بندر نیس برای بریس دو نیس با ژان دوجاردین دیدیم. ما که عاشق فیلم های نویسنده هستیم در هنگام نمایش فیلم یک تاخیر مشاهده کردیم. چه شلغمی! ما تعجب کردیم که خودمان را درگیر چه کرده ایم. ما اشتباه کردیم! امروز با توجه به موفقیت فیلم ، با خود می گوییم حداقل ما به طور غیرمستقیم برای CNC کار کردیم.
 
در چه فیلم های دیگری حضور پیدا کرده اید؟
در Le Siffleur توسط فیلیپ لوفور ، L'Arnacoeur با رومن دوریس. در Cloclo با Jérémie Rénier ، ما گروهی بازی کردیم ، این بسیار سرگرم کننده بود. ما از زمانی که اخیراً در فیلم Magic in the Moonlight توسط وودی آلن بازی کردیم ، به درجه بالایی رسیده ایم. من که اهل نیس هستم ، یک آمریکایی فکر کرده بود که سر یک کاسه پز برلین دارم. من آنقدر برای مدل مو ، آرایش - دهانم در قلبم بود - آماده بودم که در پایان ، جلوی آینه ، حتی خودم را نمی شناختم. یک روز در حین شلیک ، موهایم بد بود و کلاه بزرگی سرم گذاشتم تا بدبختی هایم را پنهان کنم. وودی آلن از آنجا رد شده بود و متوجه من شد. او به من لبخند زد ، سپس وقتی دوباره با هم آشنا شدیم مرا شناخت و سلام کرد. لحظه اتصال کمی داشتیم. به تازگی ما در مریلند آلیس وینوکور بازی می کنیم ، که با توجه به موضوع خاصی انتخاب شده است. ما یک زن و شوهر بودیم که در ساحل قدم می زدیم اما صحنه بریده شد. همانطور که به دوستانم می گویم ، اگر باور نکنید ، می توانم قرارداد را به شما نشان دهم (می خندد).