روز نهم جشنواره کن - CANNES DAY 9: THEESTMENT OF OLIVEIRA -
روز نهم جشنواره کن - CANNES DAY 9: THEESTMENT OF OLIVEIRA -
با احساس یک واقعه پایان مهمانی ، وارد اتاقی شدیم که به افتخار لوئیز بونوئل نامگذاری شده بود تا یک فیلم از یک فیلمساز را که قبلاً کار فیلمساز اسپانیایی ، مانوئل دو اولیویرا را بر عهده گرفته است ، کشف کنیم. به طرز متناقضی ، ما قصد داشتیم کار کن را با Visita یا Memórias e Confissões ، یک فیلم 1982 ، که توسط الیویرا پس از فرانسیسکا انجام شد ، به پایان برسانیم ، بنابراین تنها پس از شش فیلم سینمایی و 73 جارو بر روی ساعت ، اما طبق خواسته های او تقریباً نامرئی باقی می ماند. . خیلی صمیمی ، برای مردی که ارزش پنهانی را داشت. اما چه کسی می توانست در آن زمان تصور کند که 30 سال و بیش از 20 فیلم طول می کشد تا قابل مشاهده باشد؟
درهای یک خانه روستایی. دوربین از روی آنها عبور می کند ، گویی که وارد یک ژانادوی آرام می شویم. به لطف متن نویسنده آگوستینا بسا لوئیس ، دو صدا دنبال یکدیگر می روند و به نوبت می شوند. غیرممکن است که در طول سفر خود به دوراس فکر نکنید که عمیق تر و عمیق تر به خانه وارد می شود ، اتاق نشیمن ، عکس ها ، نقاشی ها را به ما نشان می دهد. به زودی فیلمی با کشو ، مانوئل را پیدا می کنیم که روی میز خود ، مقابل ماشین تحریر خود نشسته است. سپس آغاز می شود ، یک "شهادت هنرمند" بسیار پیش پا افتاده حتی انگیزه های او را برای ساخت این فیلم در خانه ای آشکار می کند که برای بازپرداخت بدهی مجبور به فروش آن است. فضا و زندگی با هم آمیخته می شوند. اولیویرا طولانی ترین دوره زندگی خود ، بین 30 تا 70 سال ، در آنجا زندگی کرد. خانه ای که یک خانواده است و او درباره همه آنچه در آنجا اتفاق افتاده است می گوید: بیماری های طولانی ، مرگ و چند تولد. اولیویرا در 73 سالگی از مرگ نمی ترسد. در حالی که یک خانه می تواند نمایانگر مادی زندگی باشد ، مرگ نیز می تواند به عنوان یک چیز ، یک عمل فیزیکی دیگر در زندگی دیده شود. در آن زمان که ما مانند امروز مرگ را پنهان نمی کردیم (مرگ همیشه در صفحه نمایش ما است ، اما هرگز در زندگی ، مثل اینکه می خواهیم از خود در برابر آن محافظت کنیم) ، فکر کردن در مورد پایان زندگی مثل این بود که اولیویرا گفت ، خیلی ترسناک تر.
بکر بودن زنان
او مانند یک معلم سراغ پروژکتور می رود تا تصاویر قدیمی را به ما نشان دهد. این سومین فیلم در این فیلم است ، واقعیتی که توسط دوربین ها یا دوربین های داخلی ضبط شده است و حتی می تواند بر روی عکس های فیلم گرفته شده در سال 1982 فرود بیاید ، گویی که هنوز دیگران را باز می کنیم. کشوهای داخل طرح. این سه فیلم به دنبال یکدیگر می آیند و نوشتار بسا لوئیس و کلمات الیویرا را مانند کتابهایی که می خوانیم و لحظاتی که زندگی می کنیم اغلب در حافظه ما آمیخته اند. این فیلمساز یک کد اخلاقی را منتقل می کند که ما قبلاً در سینمای او حدس می زدیم ، اما اینجا با حضور خودش تجسم می یابد. ایده ای از پاکی ، فضل ، فضیلت ، که در زنان تجسم یافته است ، قطبی که به مردان انحراف و در نتیجه امتناع ، پاکی را ارائه می دهد. "پیش از این به من گفته شده است که در فیلم هایم می توان شیفتگی بکر بودن زنان را حدس زد: درست است". اعتراف دیوانه وارانه انحراف یک پیرمرد. با این تفاوت که بکارت فراتر از اولین تجربه جنسی است و منجر به ایده پاکی می شود که می توان آن را قداست نامید. ما می فهمیم که این ایده ها چقدر انقلابی هستند. هنوز هم بهتر: آنچه ارتجاعی به نظر می رسد ، گاهی اوقات یک انقلاب بنیادی را پنهان می کند.
به همین دلیل ، اولیویرا پس از بررسی تحصیلات خود با یسوعیان در اسپانیا و حماسه خانوادگی مرتبط با این کارخانه که برای مدت طولانی آینده او را تضمین می کرد ، در پایان از انقلابی که سینمای او برای ما تعریف می کند در آن زمان تجربه شده در واقع این داستان فیلمساز است که از مستند ، حتی آزمایش بیرون آمده و در نهایت می فهمد که حقیقت سینما در یک استودیو است. چه کسی قبول دارد که واقعیت سینما داستان است. که همه چیز مصنوع است. این فیلم شاید بهترین و دیوانه ترین منتقد فیلم در کل جشنواره باشد. بازگشت به اصول اولیه که برای یک پرتغالی منطقی است ، زیرا ، همانطور که او می گوید ، پرتغال کشوری کوچک است که همیشه ، بدون هیچ دلیل مشخصی ، احساس کرده است که این کشور نقشی اساسی در آینده جهان خواهد داشت. شما نمی توانید پرتغالی و یک فیلمساز باشید بدون داشتن آگاهی تاریخی ، بدون اینکه مدام در طول زمان سفر کنید. و ما هرگز مانند سفر دیشب جشنواره فیلم کن در سفر هنرمندی را همراهی نکرده بودیم.
